4. Ayın Sonunda...

Gezdiğim yerler için arşiv olsun,
kendime not defteri olsun,
emeklilikte uğraş olsun,
herkeslerin var 😌benim de bir bloğum olsun, dememin bu gün 4. ayı bitti.
Baktım bu 4 ayda en çok hangi yazı okunmuş diye..
"ELALEM VE KIZLARI" okunmuş.
Bu yazıyı,
hem ay dönümü diye,
hem de elalemi dert saydığımız 
o güzel günlerin bir an önce geri gelmesi  için tekrar paylaşıyorum...

Kim bilebilirdi ki; elalemi bile mumla arayacağımızı...😪
💢💢💢

Elalem denilen  insan ırkını bilmeyen yok değil mi?

Gençliğimde

bunların sayısı mı fazlaydı?

ya da memleket güzel diye

en çok Gelibolu'da mı yaşıyorlardı?

bilemiyorum... 😎

Ama bildiğim bir şey vardı ki

ELALEM denildiğinde

çocuk aklıma,

Külkedisinin üvey annesinin ve kız kardeşlerinin geliyor olmasıydı.

Dedikoducu, kötü niyetli

fesat, tuzak kuran....😰

Ben şahsen tanıştırılmadım ELALEMLE

Görsem şu elalemdir diyemem.

Ama

anneciğime göre  tanıştırılmanıza gerek yoktu zaten.

Çünkü ONLAR her yerdeydiler 😵

Bundan dolayı hep hazırlıklı olunmalıydı...

Evinizi, kılığınızı, kıyafetinizi

hep düzgün tutmalıydınız ki

ELALEMLE iyi geçinebilesiniz.🙄

Ayrıca  her Türk Genç'inin

aklından çıkartmaması gereken iki önemli nokta vardı ki

gerekirse canını verecek

ama

kendisini bu durumlara asla düşürmeyecekti.

Neydi bunlar?

Her Türk Genci;

1- Elalemin ağzına sakız olmayacak,

2- Elalemi kendisine güldürmeyecekti...😂

💢💢💢

Ben en çokta elalemin kızçelerine gıcıktım.

Çünkü bunlar bana

Sinderalla'nın kardeşlerinden farklı anlatılıyordu.

Bu kızlar çok başarılı oluyorlardı.

Beyaz atlı prensleriyle evleniyorlar,

hem kariyer  hem çocuk yapıyorlardı.

Hele  hamaratlıklarını bilmeyen yoktu.

Evlerinin bütün işini bir çırpıda bitiriyorlar asla yorulmuyorlardı.

Özellikle de annelerine"Hayır" demedikleri gibi

hepsi de bir tatlı dilli ve güler yüzlü oluyorlardı ki sormayın gitsin...🤯

💢💢💢

Uzun lafın kısası

Tüm Türkiye olarak

çok çektik biz bu ELALEMDEN

Şimdi de,

belki her yerdeler ama

ben artık

eski ben değilim...

Aldım elime fırıncı küreğini 😂

Ankara'ya sokmuyorum bunları.

Özellikle O KIZLARINI sakın getirmesinler semtime.

Allah'ıma, kitabıma demem

Yılların verdiği

 ELALEM öfkesiyle

ağız burun girerim.

Demedi demeyin...😁

Bakma gittiğime...😊

"Emekli olmak ne hissettirdi?" diye sordu bir arkadaşım.
"Özgürlük ve Kendime Üzülme" dedim.
Özgürlüğü anladınız siz de,
ben kendime ciddi ciddi çok üzülüverdim.😥
💢💢💢

Öyle çalışan kadın rahattır filan olmadı ben de...🙄

İşini seven, gönüllere girmeye çalışan bir öğretmen,
evladını yetiştirmeye çalışan bir anne,
evliliğine sahip çıkan bir eş,
evinde düzen isteyen bir ev hanımı,
sağlıklı yiyecekleri pişirmeye çalışan bir ahçı
olmanın yanında
bir de
evlat, arkadaş, gelin, görümce, kardeş, komşu...vb oluverince,
bunların da beklentileri omuzlarına biniverince
ömrün de geçtiğini görüverince
tabiki üzülürüm ben kendime... 😥

Not: Öyle 24 saat sürmüyor bu halim.
Çok şükür diyorum,
ne öyle kendine acımalar diyorum,
getirme yanına, 
yolarım o saçı başı diyorum:)) 😇

💢💢💢

HAMBURG

2020' nin Mart başında gittik Hamburg'a.

Gezilerde benim favori yerlerim özellikle öyle çokta ünlü yer yok ise parklar oluyor. 'Oralara kadar gidip park mı gezilir be hocam'?😇diyorsanız artık istediğim şudur benim; 

az insan + çok yeşillik =HUZUR 

Şehir su kanallarıyla, tarihiyle, düzeniyle ne kadar güzel de olsa;
benim Hamburg'ta da en çok vakit geçirdiğim yer yine Planten un Blomen Parkı oldu.

💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢💢

Emekliliğim güzellikleri getirsin...

Yaklaşık 3 yıl önce  emekli olma kararını bir tohum olarak attım zihnime. Sonra da, bu tohuma her gün sahip çıktım. Onu suladım,  güneşlendirdim. Ama bu tohum için yüreğim ve mantığım bir savaş başlattılar ki, sormayın gitsin. 

                              

Buna  engel olamadığım gibi  kendimi de bu savaşın tam ortasında buldum. Yüreğim göreve yeni başlayan bir stajyerken, mantığım ise yeter artık diyen bir bilge oldu.Yüreğim ile mantığım arasındaki bu savaşın başı benim için çok kanlıydı. Yürek hep “6 yaşından beri her gün okuluna geldin… Bir gün bile evinden işe gidiyorum diye çıkmadın ki sen, hep okula gidiyorum dedin… Ne yaparsın emekli olunca? Ne edersin? Nirlere gidersin? Oy sana vay sana…”diye  sürekli kulağıma kulağıma bağırdı, mağduru oynadı. Uzun bir süre yüreğimin bu şekilde bağırmasına ve mağduru oynamasına izin verdim. Bu savaşı sessizce içimde yaşadım.😓 

Şubat ayında bu savaşa noktayı koydum. Kazananı "mantık" ilan ettim. Kendimce savaşı bitirmiş olmanın gururunu yaşarken, bu sefer de hop bir başka savaşın "koronanın" ortasında gözümü açtım, açtık.
Bugünse koronaya rağmen, emeklilik sürecimi tamamlamış olduğumu öğrendim. ŞÜKÜR 🌹. Tüm işlemlerin bittiğini açıklayan zarfım geldi. Bu zarfı uzun süre beklememe rağmen hemencecik öpüp, koklayıp açamadım. Yine mantık, "Dur hele, yavaş ol hocaaam " dedi. Ellerime  eldiven geçirdim. Oturdum. Usulcacık zarfı açtım. Zarfın içinden çıkan mektubu okudum. Bir daha okudum. Defalarca okudum. Okumam bitince de  mektubuma zarar vermemeye çalışarak onu dezenfekte ettim. Kuruttum. Poşete koyarak; evimin een özel, een güzel yerinde korumaya aldım kendisini. 
Eeee her mektubun harcı değil öyle, cephede sağ kalmak:)) 

💢💢💢