Acı Göç: Mübadiller hep topraklarını sayıkladılar.

 Uyku tutmayınca yine. Seyrettim. İllaki her birimizde, ailesinde, konusunda , komşusunda var göç hikayesi 
Tam sayılmasa da belki depremde evini, barkını, eşini, dostunu da bırakıp gitmekte sayılmaz mı ‘mübadele’ ikisinde de zorla kopartılıyorsun ya  topraklarından. 
Ne bileyim. Karışığım yine dostlarım , hepiniz gibi 

1916 senesinde 19 yaşında genç bir delikanlı…

 

💫1916 senesinde 19 yaşında genç bir delikanlı Erenköy’de yürümektedir. Talimgah denilen yerde bir kalabalık fark eder. 

Kalabalığa yanaştıkça bir müzisyenin enstrümanından yükselen melodiyi duyumsar. Yaklaşır. Delikanlı, enstrümandan yükselen tınıya gözlerini kapatarak huşu içinde bir süre zevkle dinleyerek eşlik eder. 

Gözlerini açıp da kalabalığın önüne ilerleyince o cânım melodiyi çıkaranın yere bağdaş kuran bir müzisyen olduğunu fark eder...

 Müzisyen pistir, perişandır, berduştur. Genç delikanlı evsiz diye düşündüğü bu adamcağıza acır gözlerle bakar. Garipser de hani biraz… 

Öyle ya böyle berduş bir adam nasıl olur da bu kadar güzel ezgiler çıkarabilir…

Delikanlı birkaç gün sonra aynı yol üzerinden geçerken görür o müzisyeni. Her ne kadar giyim - kuşamından, küfürbaz halinden rahatsız olsa da acıdığı için o müzisyene para vermek ister. 

Müzisyen işte kendisine para vermeye yeltenen gence; “Haydi oğlum, git işine! Bak benim mataram rakı dolu. Vereceğin bu parayla git de akşama birkaç kadeh iç keyiflen. Benim paraya ihtiyacım yok” der.

Utanır birden genç. 

Müzisyen devam eder; “Utanma! Utandıkça rahat yaşayamazsın.” 

Kıyafetlerini göstererek “Görmüyor musun ben kimseden utanıyor muyum! Başkaları benim bu halimden utansın!” 

💫Delikanlı neye uğradığını şaşırır. Tokat gibidir adamcağızın lakırdıları… 

Eve gider düşünür uzun uzun… 

Acıdığı adamın kendisine böyle bir karşılık vereceğini hiç düşünmemiştir. 

Aradan zaman geçer. Delikanlı bu adamcağızı İstanbul’un münferit yerlerinde kah işkembecide, kah kuytu meyhanelerde, kah Yenicami arkasında, kah Çemberlitaş’ta görür… 

Hatta bir arada Ali Emiri’nin Kütüphanesi’nden kitap okurken görmüştür ki şaşkınlığı katbekat artmıştır. 

 Delikanlı, edebiyata heveslidir, bir şiir karalar o müzisyen için… 

Dönemin mecmualarının birinde “Dehâyi Mensi” diğer bir deyişle “unutulan deha” ismiyle bu müzisyeni kaleme alır. 

Sonra kulağına gider bu müzisyenin. “Kim yazdı bunu?” diye sorar soruşturur; sonunda bulur ve bu şiiri yazan gençle tanışmak ister. 

Buluşurlar, o an müzisyen anlar ki vakti zamanında kendisine acıdığı için para vermek isteyen genç tam karşısındadır. 

Şiiri pek beğendiğini, duygulandığını söyler. Akabinde bu delikanlı ile müzisyen arasında sıkı bir dostluk başlar. 

 Müzisyen son döneminde inzivaya çekilir, kimseyle görüşmez. Üstü başı kirlidir ama çevresindeki insanların ruhları daha kirli. Küser hayata, küser insanlara… 

Çok değil, bir süre sonra da göçer gider bu dünyadan…

 Delikanlı sevdiği bu müzisyenin öldüğünü duyunca çok üzülür. 

Arkadaşı Fuad Şinasi bir kağıt verir delikanlıya… “Nedir bu?” diye sorar delikanlı. 

Şinasi “Müzisyenin son şiiri” der. Okur delikanlı; 

“Artık yaşam için yetişir bunca kırgınlık,

Dinlenmek isterim ki kader yorgunuyum

Artık vücudu boş, gönlü boş, düşü boş,

Dünyada şimdi ben de bir fazla ağırlığım” 

💫Aklına düşer işte o gün; acıdığı için para vermek istediği müzisyenin o yanıtı; “Utanma! Utandıkça rahat yaşayamazsın” 

Bu mısra destur olur delikanlı için, hayatını ona göre yaşar. Utanılacak işler yapmaz. Büyük görev üstlenir ilerleyen senelerde. 

Ama sonu da o müzisyen gibi olur. Ha, ne mi olur? Haksızlığa uğrar, yaptığı o büyük işlerden el çektirilir, memleket için açtığı okullar kapatılır. O da inzivaya çekilir, çünkü çevresi pistir ve malum son… O da göçer gider bu dünyadan.🥺

 “Müzisyen” diye anlattığım kişi şu bizim Neyzen Tevfik’tir. 

Ona acıdığı için para vermek isteyen delikanlı ise Köy Enstitüleri’nin açılmasını sağlayan, klasikleri dilimize çeviren, en uzun Milli Eğitim Bakanlığı yapmış “Çağın en güzel gözlü maarif müfettişi” Hasan Ali Yücel’dir...

Alıntı....

Yaralı tepeden tırnağa herkes yaralı

Bazı günler bazı şarkıları defalarca dinliyorum, dinliyorum, dinliyorum…

Bu günde bu şarkı😔

Ne zaman canın yansa bu kadar derinden
Sanırsın mümkün değil bir daha üzülmen
Ne inat ne gözü kara ne dayanıklı yürek
Acıyor aynı yerden her şeye rağmen

Ne akıl kar ediyor ne fikir o sırada
Biliyorsun geçiyor zamanla ama ne fayda

Yaralı tepeden tırnağa herkes yaralı
Alışılmıyor acıya, yok kaidesi kuralı
Kanayıp, ne kadar tutabilirsin gül uğruna dikeni
Ne gelen anladı ne giden olanı biteni

Adıyorum aşka geri kalanımı
Suya söyledim gitti en son yalanımı
Aşkın da en hesapsız kitapsız olanını
Yaşamazsam kara kaplıya kaydedin beni

Adam uzun yıllar devesiyle taşımacılık yapmış.

 

Yaşlanan deve yolun sonuna gelmiş. 

Artık öleceğini anlayınca:
— Sahibimi çağırın da helallik vereyim, demiş.
Devenin sahibi:
— Ne hakkı varmış ki ben de? demiş. 
Demiş ama yine de merak etmiş. 
Dayanamayıp devesinin yanına gitmiş.
— Ne hakkın var ki ben de? demiş.
Deve:
— Öyle deme! 
İlk olarak; benim taşıma gücüm belliyken, sen bunun iki katı çuval yüklerdin bana. 
Bu hakkımı helal ediyorum sana.
— İkinci olarak; benim günlük 10 kg yiyeceğe ihtiyacım varken, sen hep 8 kg verir kalanı vermezdin. 
Bu hakkımı da helal ediyorum. 
— Ayrıca; üç günlük yolu iki günde gitmem için sopayla döverdin beni. 
Bu hakkımı da helal ediyorum. 
— Dahası; bir de yavrum olmuştu. 
Onu kesmiş, misafirlerinle bir güzel yemiştiniz. 
Bu hakkımı da helal ediyorum. 
— Amma bir hakkım var ki, onu sana asla helal etmeyeceğim. 
Mahşerde bunu senden soracağım.
Sahibi merakla sormuş. 
— Nedir o? 
— Her seferinde her yolu en iyi ben bildiğim halde, tüm yükü de ben taşıdığım halde, yularımı bir eşeğe verirdin. 
Beni bir eşeğe mahkum ederdin ya, işte bu hakkımı asla helal etmeyeceğim!

Düşünülmesi, ibret alınması ve ehil olmayan, liyakatsız eşeklere hiç bir makamın, değerin ve emanetin teslim edilmemesi dileğiyle.