Emekliliğim güzellikleri getirsin...

Yaklaşık 3 yıl önce  emekli olma kararını bir tohum olarak attım zihnime. Sonra da, bu tohuma her gün sahip çıktım. Onu suladım,  güneşlendirdim. Ama bu tohum için yüreğim ve mantığım bir savaş başlattılar ki, sormayın gitsin. 

                              

Buna  engel olamadığım gibi  kendimi de bu savaşın tam ortasında buldum. Yüreğim göreve yeni başlayan bir stajyerken, mantığım ise yeter artık diyen bir bilge oldu.Yüreğim ile mantığım arasındaki bu savaşın başı benim için çok kanlıydı. Yürek hep “6 yaşından beri her gün okuluna geldin… Bir gün bile evinden işe gidiyorum diye çıkmadın ki sen, hep okula gidiyorum dedin… Ne yaparsın emekli olunca? Ne edersin? Nirlere gidersin? Oy sana vay sana…”diye  sürekli kulağıma kulağıma bağırdı, mağduru oynadı. Uzun bir süre yüreğimin bu şekilde bağırmasına ve mağduru oynamasına izin verdim. Bu savaşı sessizce içimde yaşadım.😓 

Şubat ayında bu savaşa noktayı koydum. Kazananı "mantık" ilan ettim. Kendimce savaşı bitirmiş olmanın gururunu yaşarken, bu sefer de hop bir başka savaşın "koronanın" ortasında gözümü açtım, açtık.
Bugünse koronaya rağmen, emeklilik sürecimi tamamlamış olduğumu öğrendim. ŞÜKÜR 🌹. Tüm işlemlerin bittiğini açıklayan zarfım geldi. Bu zarfı uzun süre beklememe rağmen hemencecik öpüp, koklayıp açamadım. Yine mantık, "Dur hele, yavaş ol hocaaam " dedi. Ellerime  eldiven geçirdim. Oturdum. Usulcacık zarfı açtım. Zarfın içinden çıkan mektubu okudum. Bir daha okudum. Defalarca okudum. Okumam bitince de  mektubuma zarar vermemeye çalışarak onu dezenfekte ettim. Kuruttum. Poşete koyarak; evimin een özel, een güzel yerinde korumaya aldım kendisini. 
Eeee her mektubun harcı değil öyle, cephede sağ kalmak:)) 

💢💢💢