İnsan 50 yaşından sonra…

 

İnsan 50 yaşından sonra arkadaş yapamıyor kendine. 

Yapsa da eskiler gibi olmuyor. 

Halbuki uykuya dalar gibi arkadaş olurduk okuldayken. Arkadaş olmak için yaratılmış gibiydik.

Bir hafta içinde böbrek verecek hale gelirdik.

Neden olmuyor bu işler 50'sinden sonra..

Oysa o ne güzel bir iştah, o ne güzel bir açlıktı...

Herkes herkese açtı. Seçer, bulur buluştururduk "ruh ikizlerimizi." 

Ne de çok ruhtaşımız vardı. 

Hiç açıkta kaldığımı hatırlamıyorum..

Ölümüne sevdiim, uğrunda her şeyi göze alabileceğim, her şeyiyle güzel, 

her şeyiyle doğru, her şeyiyle kabul ettiğim...

Şimdi ne zor. Herkes kapalı kutu. 

Herkes kapanmış, kaplumbağa olmuş.

Bir kahve içimi zorlu randevulara bakıyor. 

Yatıya kalmak bir tabu.

Evler de gönüller de sımsıkı kapalı. 

Gençliğin en çok bu yanını özlüyorum.

Ne güzelliğini, ne diriliğini, ne başıboşluğunu. Aynı yazarı, aynı şairi seviyoruz diye kuruluveren dostlukları özlüyorum.

Birbirimize yazdığımız o uzun, o ayrıntılı mektupları özlüyorum. 

Birbirimizi eleştirmeyişimizi özlüyorum. 

Birbirimizin dedikodusunu yapmayışımızı özlüyorum. 

Arkadaşımı koruyacağım diye annemle yaptığım şiddetli kavgaları özlüyorum.

Kavgayı değilse de kavganın altındaki ruhu özlüyorum. Dünyaya karşı arkadaşımın koruyucu meleği olmayı özlüyorum. 

Veya öyle olduğumu sanmayı….

50'sinden sonra arkadaş yapılamıyor. 

Kötülükten değil. 

Başka bir şey. 

Ama neden çözemiyorum...