Gelibolu Anneleri diyor ki...

Gelibolu'nun  has kızları/ has anaları vardır. 🧿
Bu güzeller, aynı sokağa 1960'lı yıllarda gelin olarak gelmişlerdir.
Kayınvalideleri arkadaş,
kocaları arkadaş,
evlatları arkadaş olan bu kızlar üç şey için yaşarlar;
1-Namusları
2-Yavruları
3-Ev Hanımlığı😌
💢💢💢
Allah ayırmasın 🙏
Ayrılmadılar bu güne kadar birbirlerinden. 🧿
Bir gün görüşmeseler ertesi gün mutlaka görüşürler, telefonlaşırlar.
Beraber yaparlar kışlıklarını, mantılarını, bayram tatlılarını.
💢💢💢
Kardeşten öte olmuşlar artık.
Hiç kırılmazlar birbirlerine.
Ve bir de tatlı muhabbetleri vardır ki.
Saatlerce sıkılmadan dinlersiniz.
💢💢💢
Dışarıya çıkana,
hem korona hem de ceza var...
Ama bu  has kızlar nasıl ayrı kalacaklar birbirlerinden?

Telefonda ağız birliği yapmışlar.
Yakalanırlarsa polise diyeceklermiş ki,
"Bizi,  babalarımız büyük yazdırmış oğlum.  65 yokuz daha" 🥺🥺🥺
"Sakııın, aman anacım, napıyorsunuz siz?, GÖRÜŞMEK YOK!"
diye durumun ciddiyetini tekrar açıklıyorum.

"Hem polis inanır mı size? 
daha doğrusu kim İNANIR size?" diyorum.
Anacım da "Kadir İNANIR" demiyor mu? 🥰
(bizim veletlerden öğrenmiş  bu espiriyi de)😘

💢💢💢
Bizim has kızlar;
bağırlarına taş bastılar, evlerindeler, görüşmüyorlar.

Allah, büyüklerimizi başımızdan eksik etmesin.
Amin, Amin....Çooook Amin 🙏🙏🙏

İnsanın anayurdu çocukluğudur ✻ GELİBOLU

Latin Amerikalı yazar Jorge Amado'nun "İnsanın anayurdu çocukluğudur" sözünü öğretmenliğimde öyle çok kullandım ki. Bu sözün doğruluğunu  ispatlayacak kadar da hayat bana  tecrübe kazandırdı. İnsan tanıttı.
Zor, mutsuz kişiliğe sahip yetişkinlerin çocukluklarında da  sorun yaşadıklarını gördüm. 
Yada tam tersi mutlu, çözüm odaklı  kişiliklerin çocukluklarında  da mutlu olduklarını... 
Kişiliklerimiz çocukluğumuzda gördüklerimizle,deneyimlediklerimizle  biçimleniyor. 
Ve  insanın tüm ömrüne yayılıyor. 

Bundan ötürü çocukluk çok önemli beyaa 😉

Benim çocukluğum  nasıl  mıydı?

Sizce bu kadar güzel bir anayurtta mutsuz çocuk olur mu? 

                                                    İşteTrakya... İşte benim anayurdum

                                             

İçindeki o ses

          Ne zaman Gelibolu 'dan Ankara'ya gelsem sanki kurgulanmış bir yere geliyorum.

Benim için tasarlanmış, yaşamam için de içine koyulmuşum gibi. Burası parkın, burası yolun, burası marketin.Bu gösterilen yerlerde yaşayacaksın. Sınırları belli,insanoğlu tarafından sana izin verildiği kadarıyla.Yaşayıp gidersin.  Ancak içinden hep bir ses ait değilsin  sen buraya der.  Hayat telaşında da içindeki bu ses gittikçe kısılır da kısılır . Gün gelir duyamazsın da . Bazen de  huzurun için de bu sesi duymamak  en iyisidir. Doğduğun yer değil de doyduğun yer mantığıyla senin için kurgulanmış bu yaşam alanınını  kabul etmeye çalışırsın da, çalışırsın.😔

Bu duygulara hitap eden Jim Carrey'in  ünlü bir filmi vardır TRUMAN SHOW Truman, yaşadığı hayatı gerçek zannederek uzunca bir süre bunun tadını çıkarır. Taki bir gün  bu hayatın gerçek hayatı olmadığını fark edene kadar...

         Harika bir fimdir.

"Truman: “Hiçbir şey mi gerçek değildi?”

Christoph: “Sen gerçektin! Seni izlemeyi bu kadar güzel yapan da buydu. Beni dinle Truman.  Dışarıda, senin için yarattığım bu dünyadan daha fazla gerçeklik yok. Aynı yalanlar. Aynı ikiyüzlülük. Ama benim dünyamda korkacak hiçbir şeyin yok.”