Nöbetçiyim, katları dolaşıyorum. Bir baktım yerdeler. Çaktırmadan seyrettim.
"Haydi, hoppa, YER"diye içlerinden biri bağırıyor. Sonra yere atıyorlar kendilerini.
Yerler mikroplu yatmayın diye atarlansam, anın büyüsünü bozacağım.
Dağılın başka oyun mu yok desem, kalplerini kıracağım.
Ne desem? Ne desem?(Gökhan ayrı ayrı duruyor. Dur ona bir şey diyeyim ben😉)
"Gökhan, oğlum sen niye ayrık otu gibi arkadaşlarından ayrısın? Yanaşsana gruba"
(Gökhan belli kızgın, beni duymamazlığa geliyor)
"Gökhan, sana diyorum evlatcım yanaşsana arkadaşlarına"
"Onlara KÜSTÜM ben öğretmenim"
"Eee oynuyorsun ya onlarla Gökhan kuzu"
Gökhan kaldırmıyor başını bile,uzandığı yerden bana diyor ki:
"BEN ONLARA KÜSTÜM, OYUNA DEĞİL"
Hocahanım, hocahanım
8 yaşında çocuğun verdiği hayat dersi,
böyle de suratına ŞAPLAR işte...🥰
Öyle biz yetişkinlerin küsmesine benzemez bu meleklerin küsmesi.
Biz yetişkinler küsünce,
birbirimizi oyunumuza değil mahallemize almayız.
Evlatcığımdan hayat mesajımı alınca, sesim yükseliyor:
"Haydi,kalkın artık yerden.
Doğru lavobaya şimdi...
O eller, sabunla yıkanacak.
Berat, al bakayım Gökhan'ı yanına. Öyle ayrı gayrı olmaz.
Ellerinizi yıkarken, GÖKHAN'IN DA KÜSKÜNLÜĞÜNÜ DE YIKAYIN GİTSİN"
