Sakarya /Pamukova'da görevliyiz. Yıl 1998...
Hem mesleğin, hem evliliğin, hem anne-babalığın anlayacağınız her şeyin öyle en başındayız ki...
Şehirlerin, kasabaların da kişilikleri vardır. Pamukova anne şefkatinde bize karşı; anlayışlı ve çok sabırlı. Sanki Dünya'nın tüm iyi insanları burada.🙏
İstanbul'dan Ankara'ya uzanan tren yolunun kenarında sevimli bir okuldayım.🏡
Saliha var, öğrencim. Daha 4.sınıf. Nasıl güzel, nasıl da akıllı...
O da benim gibi burada yeni. Henüz bir yıl olmuş kıvırcık saçlı Saliham'ın ailesiyle Pamukova'ya gelmeleri. Babası tren istasyonunda çalışıyor. Evleri de rayların karşı tarafında. Okul paydos olup dağılırken, ev yolunda dikkatli olmaları için öğrencileri tembihliyorum. Saliha'yı ise iki kere tembihliyorum. "Dikkat et, sakın raylardan geçme, köprüden geç, arkandan bakıyorum..." diye..
Eylülde okul açıldığında gittiklerini öğreniyorum. 1 yıllığına gelmişler meğerse.
Aradan zaman geçiyor... Saliha ara ara hatırıma geliyor, rayları gördükçe.
16.Ağustos.1999 Pazartesi gecesi dondurma almak için yürüyüşe çıkıyoruz.
" Nasıl sıcak, nasıl boğucu bir ağustos akşamı değil mi?" diyorum Ahmet'e. "Sıcaktan bugün hiç uyumadı evlatcık, haaa... bir de bütün gün öten ağustos böceklerini duydun mu? Bak hala ötüyorlar, duyuyor musun?" diye devam ediyorum hem sohbete, hem yola...
Birden kıvırcık saçlı Saliham'ı görüyorum karşımda...Sarılmalar,öpmeler "Nasıl da serpilmiş?" diye içimden geçiriyorum. Emekli olmuş babası. Sakarya'dan Çark Caddesinden ev almışlar. Arkadaşlarının düğünü için gelmişler. Geri dönüyorlarmış.
Anne-babasıyla da sohbet ediyoruz ama ben Salıha ile göz gözgözeyim.
Dondurma ısmarlıyoruz onlara da .
"Ben kaymaklı dondurma severim diyor" kuzum. Ben zannederdim ki; tüm çocuklar dondurmayı çikolatalı severler...Meğer öyle değilmiş, o gece öğrendim.😥
Ağustos böceklerinin sesleri hala çok yüksek.
Dondurmalarımızı yedikten sonra ayrılıyoruz onlardan.
Yine öpmeler,sarılmalar...
Eve varıyoruz, uyuyoruz.
Gece yarısı büyük bir uğultuyla açılıyor gözlerim.
Algılayamıyor olanı biteni zihnim, kıyamet mi koptu diyorum?..
Bağrışlar ,haykırışlarla atıyoruz kendimizi dışarıya. Kucağımda evlat, ağzımda dua...
Ortalıkta ise sadece insan sesi var.
Ağustos böcekleri susmuş diyorum Ahmet'e.. Neden sustular acaba?😔
Haberleri almaya başlıyoruz.
İzmit, Gölcük ,SAKARYA yerle birmiş.
Askercikler, vatan evlatları yardıma gidiyorlar Sakarya'ya .. Ahmet'te onlarla birlikte.
Bir haber daha geliyor.
Çark Caddesi diye bir yer kalmamış Sakarya'da😢
Ahmet'e bakıyorum ve diyorum ki "Saliha 'yı bul , Ondan haber getir bana"
Ben Saliham'dan,
17. Ağustos.1999 tarihinden beri;
Başka bir öğrencimin kıvırcık saçıyla, yenilen kaymaklı dondurmayla ,öten ağustos böcekleriyle haber alıyorum. Bir de UZAYIP GİDEN TREN RAYLARIYLA....
